Aktualności

Grzegorz Dębowski, Maciek Hamela i Agnieszka Holland zostali finalistami tegorocznej edycji Nagrody im. Krzysztofa Krauze.

„Pianoforte” jest przejmującą opowieścią o obsesji doskonałości, o panującym we współczesnym świecie kulcie wybitności. Przyglądając się dwudziestojednodniowej przygodzie bohaterów z warszawskim Konkursem, stajemy się zakładnikami ich lęków, ambicji, zainwestowanych nadziei. Film Jakuba Piątka okazuje się w tym sensie doświadczeniem okrutnym, niemal fizycznie bolesnym.

47-minutowy, czarno-biały dokument found footage dialogujący z „Solaris” Stanisława Lema, to utkana ze ścinków obrazów i dźwięków, osobista opowieść o stracie, żałobie i pamięci. Dedykacja dla Jagody Murczyńskiej w napisach końcowych nie pozostawia wątpliwości, że mamy do czynienia z rodzajem terapeutycznej opowieści o mierzeniu się z nagłą stratą ukochanej osoby. Jednak to tylko jedna z wielu warstw i poziomów znaczeniowych, które można odnaleźć w hipnotyzującym, transowym eseju filmowym Kuby Mikurdy.

„Kos” Pawła Maślony został okrzyknięty jednym z najlepszych filmowych widowisk, jakie widzieliśmy w polskim kinie ostatnich lat, a nawet dekad. Komentatorzy podkreślali odwagę twórcy w łamaniu filmowych schematów i narodowych mitów. „Jesteśmy świadkami głębokiej zmiany w postrzeganiu naszej historii. Wydobywamy ją spod sielsko-pastelowych klisz” – pisała po premierze Agnieszka Graff.

Agnieszka Holland stworzyła dzieło głęboko humanitarne. „Zielona granica” konfrontuje nas z tym, jak kruchymi jesteśmy istotami. Pokazuje nam, jak łatwo wyzwolić w człowieku zło i przypomina o tym, że wszelkie decyzje zawsze podejmujemy sami, czy to wtedy, kiedy wsiadamy razem z małymi dziećmi na przepełnioną, obciążoną ponad miarę łódź, czy wtedy, kiedy wycieńczonemu człowiekowi podajemy termos z wodą, w której pływa potłuczone szkło.

Zarejestrowane w filmie „Skąd dokąd” opowieści były jednymi z pierwszych relacji cywili z okupowanej Ukrainy. Zebrane w filmie pozwoliły światu usłyszeć o cierpieniu Ukrainek i Ukraińców. Poprzez odważną realizację tego ważnego filmu dokumentalnego, twórcy stali się głosem niosącym nadzieję i walkę o zachowanie humanizmu nawet w najmroczniejszych czasach wojennych. Trudno wyobrazić sobie bardziej zaangażowane w niesienie pomocy kino, bardziej prospołeczną postawę reżysera.

„Apolonia, Apolonia” to nie tylko opowieść o niezwykłej Apolonii Sokol, aktywizmie, feminizmie, próbach przetrwania i odnalezienia własnego artystycznego języka w patriarchalnej, kapitalistycznej rzeczywistości. To także (a może przede wszystkim?) film o siostrzeństwie, silnych relacjach między kobietami, kobiecym ciele i sposobach na to, by nie traciło podmiotowości tak w życiu, jak i w sztuce.

Sławomir Fabicki – podobnie jak Krzysztof Krauze, patron nagrody przyznawanej w tym roku po raz ósmy przez Gildię Reżyserów Polskich – to reżyser o ogromnej wrażliwości społecznej i inteligencji emocjonalnej, a jego twórczość cechują nonkonformizm i kunszt artystyczny.