CZŁONKOWIE
Jej pełnometrażowy debiut „Big Love” (2012) znalazł się w czołówce polskiego box office’u i był nominowany do Złotej Kaczki za scenariusz i reżyserię. W ramach programu „Rosja-Polska. Nowe spojrzenie” zrealizowała dokument „Moskiewska żona” (2005), prezentowany na wielu przeglądach w kraju i za granicą. Za projekt filmu „Boskie!” otrzymała HBO AWARD podczas 55. Krakowskiego Festiwalu Filmowego.
Barbara Białowąs
O swoim fabularnym debiucie „Big Love” powiedziała, że to „film bezczelny, który podzielił publiczność i krytykę na skrajne obozy – tych, co film pokochali miłością absolutną i tych, co go znienawidzili”. To prawda, kino nieczęsto wywołuje podobne emocje
W dorobku Białowąs znajdują się zarówno filmy fabularne, jak i dokumentalne. Już w trakcie studiów początkująca reżyserka tworzyła wyraziste, oryginalne etiudy, które zdobywały wyróżnienia na ogólnopolskich festiwalach filmowych („Pielęgniarz”, 2003, „Dzika plaża”, 2004 czy utrzymany w klimacie filmów Romana Polańskiego krótki metraż „Ewa Skacz!” 2004 ze zjawiskową i efemeryczną Agatą Buzek). Film dyplomowy „Landryneczka” (2005), wskazujący już na potencjał autorki w budowaniu na ekranie zmysłowych gier psychologicznych między postaciami, zdobył cenne wyróżnienie na Europejskim Tygodniu Filmowym Off/On w Warszawie oraz nagrodę publiczności (Złota Podkówka) na Festiwalu Filmowym Wakacyjne Kadry w Cieszynie.
W 2015 roku zdobyła prestiżowe wyróżnienie HBO AWARD za projekt filmu „Boskie!” na Doc Lab Poland. Przez ostatnie lata zajmowała się realizacją tego dokumentu
Jednym z najciekawszych projektów w filmografii Białowąs pozostaje bez wątpienia dokument „Moskiewska żona” (2005), koprodukcja zrealizowana w ramach międzynarodowego projektu „Polska – Rosja. Nowe spojrzenie”. Bohaterką filmu jest Wiktoria Markina, atrakcyjna żona rosyjskiego oligarchy. Z każdą sceną dowiadujemy się więcej o jej historii i dojmującej samotności, której nie jest w stanie zapełnić otaczające ją na każdym kroku bogactwo.
Reżyserka, nie oceniając swojej bohaterki, w subtelny sposób buduje portret kobiety o bogatej osobowości, niezwykle kreatywnej i kochającej sztukę (przede wszystkim kino). Wiktoria wykorzystuje uprzywilejowany status do tego, aby wyrazić siebie artystycznie, a przy okazji formułuje oryginalne tezy na temat kondycji sztuki we współczesnym świecie. Białowąs udało się nawiązać silną nić porozumienia z bohaterką, która harmonijnie rozkręca się na oczach widzów. Jak zresztą nie polubić postaci, która szczerze i wprost mówi z ekranu, że w życiu trzeba też głupie rzeczy robić, trzeba sobie przecież dać szansę na popełnianie błędów.
We współpracy z Polskim Instytutem Sztuki Filmowej i Studiem Munka (2009), Białowąs otrzymała szansę wyreżyserowania tzw. „trzydziestki Munka” (program „30 minut”) i wykorzystała ją w pełni. „Moja nowa droga”, czyli przenikliwe spojrzenie na konflikt pokoleń i różnych systemów wartości, stanowi autorską próbę oddania kondycji umysłowej współczesnej Polski. Rodzinna konfrontacja przy stole na naszych oczach zyskuje status tragikomicznej przestrzeni, w której czujemy się podobnie rozbawieni, niepewni czy też zagubieni jak główni bohaterowie opowieści: Piotr i Alina (znakomici – Roma Gąsiorowska i Michał Sitarski). „Moja nowa droga” została doceniona na dwóch najważniejszych imprezach filmowych w kraju, promujących młodych, utalentowanych twórców – na Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni (konkurs Młode Kino Polskie) oraz na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych Młodzi i Film (Mały Jantar za najlepszy film krótkometrażowy).
W 2012 roku Białowąs wyreżyserowała swój pierwszy film pełnometrażowy „Big Love” z Aleksandrą Hamkało (nagroda za najlepszy debiut na Festiwalu Młodzi i Film w Koszalinie) i Antonim Pawlickim (Nagroda im. Piotra Łazarkiewicza dla Młodego Talentu na Festiwalu Filmów Polskich w Los Angeles) w rolach głównych. Długo oczekiwany debiut młodej twórczyni, dotykający w sposób niekonwencjonalny tematu toksycznego uzależnienia od miłości i drugiego człowieka, został uznany za jedno z najbardziej kontrowersyjnych dzieł ówczesnego sezonu filmowego. „Big Love” nagrodzono m.in. w Chicago na Festiwalu Filmu Polskiego w Ameryce. Opiekunem artystycznym projektu był legendarny polski reżyser, Janusz Morgenstern, którego pamięci zadedykowany jest film.
– Zrobiłam film bezczelny, który podzielił krytykę i publiczność na skrajne obozy – tych którzy film pokochali miłością absolutną i na tych, co filmu nienawidzą. (…) Zdziwiłam się, jak wiele osób identyfikuje się z bohaterami, że aż tyle osób przeżyło toksyczną miłość. Wielu widzów mówi mi, że zrobiłam film właśnie o nich – powiedziała w lutym 2012 wywiadzie dla interia.pl reżyserka.
Już podczas studiów kręciła oryginalne, wyraziste etiudy. Krótki metraż „Ewa Skacz!” utrzymany był w stylu Romana Polańskiego
W 2015 roku zdobyła prestiżowe wyróżnienie HBO AWARD za projekt filmu „Boskie!” na Doc Lab Poland odbywającego się podczas 55. Krakowskiego Festiwalu Filmowego. Przez ostatnie lata twórczyni zajmowała się realizacją właśnie tego projektu. W reżyserii tego ambitnego przedsięwzięcia partneruje jej Katarzyna Trzaska, autorka nagradzanych w kraju i na świecie dokumentów „10 lat do Nashville” (2009) czy „Maksimum przyjemności” (2013).
– Dokument uczy cierpliwości – mówi Białowąs – Zajmujemy się realizacją „Boskich!” już prawie trzeci rok. Ale czas jest w tym przypadku kluczowy, niezbędny wręcz. Nasze bohaterki są silne i bezkompromisowe, rodzaj sztuki, jaką się zajmują, opiera się na rzeźbieniu w czasie. Sztuki niekiedy trudnej czy wręcz niezrozumiałej dla odbiorców, prowokującej, pozbawionej zahamowań i kompleksów. Rzadko Boskie otrzymują wsparcie ze strony państwa na swoje działania: są one przede wszystkim zdane na siebie. A przecież bohaterki filmu są nie tylko artystkami, ale też kobietami, które muszą z czegoś żyć.
Tytułowymi Boskimi są artystki zajmujące się zarówno w Polsce, jak i za granicą sztuką współczesną i konceptualną, videoartem i performance Ada „Adu” Karczmarczyk, Dominika Olszowy i Maria Toboła (działające niegdyś w przestrzeni sztuki performatywnej pod szyldem Cipedrapskuad). Premiera autorskiego filmu dokumentalnego wspieranego przez HBO planowana jest na 2018 rok. Ponadto reżyserka przygotowuje spektakl dla teatru telewizji oraz film dokumentalny o Ignacym Daszyńskim.
– Interesuje mnie zarówno refleksja nad pozycją artystów i artystek we współczesnym społeczeństwie, ale też przyjrzenie się temu, czy w życiu tak odważnych, innowacyjnych artystek jest miejsce dla życia prywatnego, domowego – mówi reżyserka – Jak ono się manifestuje? W jaki sposób bohaterki zachowują własną niezależność w tej przestrzeni? Tytułowe Boskie ciężką i sumienną pracą marzą o sukcesie i uznaniu, na które bez wątpienia zasługują, ale sukces w ich dziedzinie nie mierzy się w kategoriach komercyjnych, to zupełnie inny świat. Cieszy mnie myśl, że widzowie będą mogli mu się przyjrzeć i poznać jego niezwykłe autorki. W szerszej perspektywie to film o tym, jak znaleźć złoty środek między mieć a być.
2012 Big Love (film fabularny)
2009 Moja nowa droga (film fabularny, krótkometrażowy)
2006 Dzika plaża (dokument)
2005 Landryneczka (etiuda szkolna)
2005 Moskiewska żona (dokument)
2004 Ewka skacz! (etiuda szkolna)
2012 Big Love
Chicago (Festiwal Filmu Polskiego w Ameryce) − Nagroda Młodego Kina
2009 Moja nowa droga
Short Film Festiwal w Toruniu − Nagroda Główna
Koszaliński Festiwal Debiutów Filmowych „Młodzi i Film”− Nagroda za krótkometrażowy film fabularny
Międzynarodowy Festiwal Filmowy „Zoom-Zbliżenia” − Nagroda dla najlepszego filmu studenckiego
Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni − Wyróżnienie w Konkursie Młodego Kina
Festiwal Filmów Optymistycznych „Multimedia Happy End” w Rzeszowie − Nagroda dla najlepszego studenckiego filmu fabularnego
Międzynarodowe Forum Niezależnych Filmów Fabularnych im. Jana Machulskiego − I Nagroda
2006 Landryneczka
Europejski Tydzień Filmowy OFF/ON − Wyróżnienie
Cieszyn (Festiwal Filmowy „Wakacyjne kadry”) − Nagroda publiczności „Złota Podkówka”